Kwetsbaarheid

Heb al een tijdje geen blogje meer geschreven maar ik denk dat dat komt omdat ik mezelf aan het voorbereiden was om dit te schrijven. Kwetsbaarheid… wat is dat eigenlijk?

Sinds ons bezoek aan Nederland in Juli zijn we aan het tweede semester begonnen van het eerste college jaar. Veel nieuwe uitdagingen zijn we aangegaan in de lessen Christian Doctrine, New Testament & nieuwe verantwoordelijkheden in onze team assessments. We worden uitgedaagd om na te denken over onze kijk op Jezus, Hij was volledig God en volledig mens. Hoe werkt dat precies en wat betekend dat voor jou persoonlijk? Voor Vocals heb ik een examen over twee weken en dat heet BLITZ. Samen met alle vocalisten in mijn groep bereiden we een echte show voor waarin iedereen een lied gaat zingen uit een gekozen thema (voor ons is dat Commonwealth Giants, songs uit Australië en Canada) en dit betekent dat we alles gaan organiseren. Van partijen uitzoeken voor je backings, productie teams organiseren, je eigen song instuderen met de band, je eigen lichtplan bedenken tot aan video’s maken voor op het mega grote scherm op het podium voor je performance tot aan runsheets en decoratie voor de zaal. Geweldige kans om veel te leren, vooral hoe het achter de schermen allemaal verloopt maar ook een mega uitdaging om samen te werken onder dezelfde visie.

Tijdens deze opstartfase kregen we slecht nieuws uit Nederland. Bij mijn lieve tante is de hersentumor teruggekomen. Het ging allemaal heel snel en uiteindelijk is haar laatste wens in vervulling gegaan en is ze nu bij Jezus. Diep respect voor de strijd die ze gestreden heeft en enorm dankbaar voor haar intieme relatie met Jezus. Wat een emoties komen er dan los, verdriet voor haar gezin en ons als familie maar ook het verdriet van de afstand. Kwetsbaarheid… Dat woord kwam de hele tijd in me op.. We willen ons niet laten overmannen door verdriet en pijn.. Het liefst stop je het weg en probeer je door te gaan met ‘over-leven’ maar dat lukte niet. Dat is maar goed ook want het beste is om het gewoon te voelen. Het proces aan te gaan. Mijn karakter is om alles positief te bekijken en te genieten van het leven, samengevat in 1 woord = Joy. Maar als er verdriet en pijn is lijkt dit te verdwijnen… Het lijkt alsof ik mezelf dan kwijt ben..  Maar er moet toch een manier zijn om jezelf te behouden en tegelijkertijd het proces te omarmen? Toen we vertrokken naar Australië heb ik een boekje meegenomen van Corrie ten Boom. Heb ik ooit gekregen van mijn Oma en hoe oud de berijming ook mag zijn het raakt precies de juiste snaar.

‘Mijn leven is een weefsel
tussen mijn God en mij.
Niet ik kies uit de kleuren;
heel doelbewust werkt Hij.
Soms weeft Hij er verdriet in
en ik, door onverstand,
vergeet; Hij ziet de boven-
en ik de onderkant.

‘Als ‘t weefgetouw zal rusten
en de spoel niet meer schiet om,
zal God het doek ontvouwen
en verklaart Hij het ‘waarom’.
Hoe nodig donk’re draden
zijn in des Wevers hand
naast goud-en zilverdraden.
Zó komt zijn plan tot stand’.

Deze ‘draden’ van verdriet en pijn hebben de ruimte nodig. Kwetsbaarheid mag je omarmen. Deze zoektocht wil ik aangaan, omarmen. Niet om erin te verdrinken maar om er juist sterker van te worden. Leven met je hele hart. Juist als ik me niet zo ‘joyful’ voel is er de kans om dit te ontwikkelen en daarin de schat te ontdekken. Niet makkelijk maar ik wil ervoor kiezen om met mijn hele hart te leven en te voelen. Niet om zwak te zijn maar juist om brave te zijn. Ik kreeg het advies om het boek ‘Daring Greatly’ te gaan lezen geschreven door Brené Brown – ’How the Courage to be Vulnerable Transforms the Way We Live, Love, Parent and Lead’. Ben benieuwd wat ik ga ontdekken. Hoort allemaal bij de karaktervorming denk ik. Kom maar op met kwetsbaarheid.