Mijn vader en ik stappen het vliegtuig in richting de miljoenen stad Bangalore (India). Voor mij de eerste keer maar mijn vader is er veel vaker geweest voor zijn werk. Mijn moeder en zussen mochten ook een keer mee en de belofte stond nog dat ik ook een keer mee mocht. En nu dat ik nog niet getrouwd ben en nog bij m’n ouders woon (en nog niet in Australië studeer) was dit het ideale moment. Terwijl Nederland onder de wolken verdwijnt en we boven de wolken zijn besef ik hoe dankbaar ik ben. Wat een speciaal cadeau en wat een voorrecht om samen met m’n vader op deze manier qualitytime te beleven. De tijd vloog letterlijk en figuurlijk voorbij, na een reis van 14 uur en 1 overstap in Frankfurt landen we in Bangalore.
We lopen over het vliegveld, pakken onze koffers en lopen richting de uitgang. Het is tropisch warm en de grote plassen water laten zien dat het regenseizoen begonnen is. Buiten het vliegveld staat er een massaal ontvangst comité. Tussen de vele bordjes met namen vinden we ook onze namen. De chauffeur neemt ons mee naar de taxi. Het is nacht en we rijden over rustige snelwegen richting het hotel. Na een korte nacht slapen stappen we het hotel uit voor onze eerste afspraak. De rustige wegen zijn omgetoverd tot overvolle racebanen waar echt letterlijk non stop wordt getoeterd. In Nederland hebben we tientallen, misschien wel honderden verkeersregels maar in India lijkt het erop dat er 1 verkeersregel geldt: voorrang afdwingen.
Wanneer mijn vader fabrieken bezoekt ga ik mee om daar de omgeving te verkennen. De stad is een doolhof, elke straat en steeg is vol verschillende details maar alle straten lijken ook weer op elkaar. Vooral de kleine straatjes en steegjes zijn interessant. Alles is daar vol gebouwd en niets is hetzelfde. Door de warmte leven veel mensen op straat en zijn ze zijn veel meer relaxed dan in NL. De kinderen en straathonden spelen door elkaar en de ouderen zitten in de deuropening met een krantje of een kopje thee.
Terwijl ik door de straten loop voel ik af en toe ogen prikken en niemand groet mij, ik denk dat ze nooit een blanke in het echt hebben gezien. Ik durf geen foto’s meer te maken en besluit om oog contact te maken en ze te groeten. Wanneer ik een oudere man groet die over zijn krant heen gluurt schrikt hij. De krant gaat omlaag en hij groet mij vriendelijk terug. Ik zie een perfecte compositie en kleurcombinaties. “Can I make a picture Sir?” Dit vraag ik terwijl ik m’n telefoon laat zien. Hij gaat er goed voorzitten en hij wenkt dat de foto gemaakt mag worden. Vervolgens komen er meer mensen bij en ze vragen waar ik vandaan kom. De man die net op de foto kwam is ape trots en iedereen wil de foto zien. Vervolgens willen meer mensen op de foto. De sfeer veranderd en ik moet overal foto’s van maken, mensen laten met trots de foto’s aan elkaar zien en ze voelen zich gezien, geëerd en speciaal. Wauw, bijzonder om op deze manier Gods liefde uit te dragen. Helaas spreken ze te weinig engels voor een diepgaand gesprek, na paar minuten besluit ik om verder te wandelen.
We waren een week lang in Bangalore en elke dag heb ik mijn ogen uitgekeken maar wat het meeste indruk heeft gemaakt is dat we ons sponsorkindje hebben ontmoet. Wat een hoop spatte van deze ontmoeting af! Mijn vader en zussen hadden haar al eerder ontmoet maar voor mij was het de eerste keer. Op zondag hadden we afgesproken bij de kerk. Toen we de taxi uitstapten kwam ze naar ons toe rennen en gaf ze ons een omhelzing. Met trots stond ze naast ons in de kerk en vroeg af en toe hoe het met mijn moeder en zussen ging. Na de dienst mochten we haar huisje zien waar ze samen met haar moeder, zus en oma woont. Vol trots laat ze ons alles zien. Een huisje nog niet eens zo groot als mijn slaapkamer. De ruimte is gevuld met een bed, 2 kasten en een koelkast. Boven het bed hangt een plank met daarop allemaal foto’s van ons. We mochten op het bed zitten en we werden overweldigd met cadeaus. Ik voelde me bezwaard omdat ze hun geld anders goed kunnen gebruiken… Maar aan de andere kant voelde het ook als een warme deken, wat een gastvrijheid… wat een rijkdom… Na een kwartiertje was de ruimte gevuld met nog meer familie en buren. We gingen samen bijbel lezen en bidden. Wat een onbeschrijfelijk moment om samen met mijn vader en al deze lieve mensen te beleven.
India heeft 1,33 biljoen mensen waarvan 2,8% christen. Tijdens m’n reis werd ik stil gezet bij de armoede, niet alleen armoede in de basisbehoeften maar vooral de geestelijk armoede. Er is een enorm groot contrast tussen arm en rijk. Ik zie enorm veel potentie voor lokale kerken. Daarmee bedoel ik groepen mensen met liefde voor Jezus, elkaar en hun omgeving. Wie weet was deze reis meer dan een eenmalige reis… God laat uw wil geschiede.
Leave a Reply